சித்தன் அருள் - 1277 - அகத்தியப்பெருமானின் அருகாமை!

வணக்கம் அகத்தியர் அடியவர்களே!

அகத்தியப்பெருமான், தன் அடியவர்களுக்கு அருளுவதற்காக பல ரூபங்களிலும் பல இடங்களுக்கும் செல்வதுண்டு. அடியவர் எண்ணத்தில் தோன்றி, பல புண்ணியத் தலங்களுக்கும் வரச்சொல்லி, அதிசயங்களை நடத்தி, அவர் மனம் நிறைய வாழ்த்தி அருளுவதுண்டு. அப்படி நடந்த நிகழ்ச்சியை ஒரு அகத்தியர் அடியவர், பகிர்ந்து கொண்டதை, உங்கள் முன் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

ஒரு முறை, நானும் (அகத்தியர் அடியவர), மனைவியும், கும்பகோணம் பக்கத்தில் உள்ள சில புண்ணிய தலங்களுக்கு சென்று இறைவனை தரிசனம் செய்து, அருள் பெற்று வரலாம் என்று கிளம்பினோம். புண்ணிய தல யாத்திரை என்பது, நேரமும், இறைவனும், குருவருளும் ஒன்று கூடி அருள்வதினால் அமைவது என்று நம்புபவன் நான்.

யாத்திரையின் முடிவாக, அகத்தியம்பள்ளி சென்று, குருநாதரை தரிசித்து அருள் அருள் பெற்று வரலாம் என்று சென்றோம்.

அகத்தியம்பள்ளி ஆலயத்தில், கூட்டம் இல்ல. சுவாமி சன்னதியில் ஒரு பூஜை செய்பவர், அகத்தியர் சன்னதியில் ஒருவர், பின்னர் நாங்களும். அகத்தியருக்கு பூஜை செய்து, நிவேதிக்க சிறிது இனிப்பு மிட்டாய்களை வாங்கி சென்றிருந்தோம். மிக சிறப்பாக பூசை செய்து, குருவின் ஆசீர்வாதத்துடன் பிரசாதத்தை தந்தார். அவருக்கு, தக்ஷிணையுடன் ஒரு சில இனிப்பை கொடுத்தபின், மிகுந்த அமைதியுடன், கோவிலில் ஒரு தனிமையான இடத்தில் சென்று அமர்ந்தோம். எதுவும் பேச தோன்றவில்லை. இருப்பினும்,

"குருநாதர் அகத்தியப்பெருமான் வந்திருக்க வேண்டும். நம்மால் தான் அவர் அருகாமையை உணர முடியவில்லையோ" என்று எண்ணம் ஓடியது. இதை கூறிய பொழுது, "அவரிடம் நம் பிரார்த்தனை போய் சேர்ந்ததா என்பதே முக்கியம்!" என்றாள் மனைவி.

சற்று நேரத்தில், காற்றிலிருந்து இறங்கி வந்தது போல், ஒரு பைரவர் வாயில் எதோ சுவைத்தபடி ஓடி வந்து, எங்கள் முன் நின்றது. அடியேன் அதை கூர்ந்து கவனிக்க, அதன் வாயில், சுவைத்து தின்ற இனிப்பு மிட்டாயின் மிச்சம் இருந்தது. ஹ்ம்ம்! பூஜை செய்தவருக்கு கொடுத்தோம், அவர் இந்த பைரவருக்கு கொடுத்திருப்பார் போல, என்று நினைத்தேன்.

அது என்னதான் செய்கிறது என பார்ப்போமே என்று அமைதியாக அமர்ந்திருந்தோம். நிதானமாக சுவைத்து தின்று தீர்த்துவிட்டு,"இன்னும் கொஞ்சம் கிடைக்குமா?" என்ற பார்வையுடன் என்னை பார்த்தது. என்னிடம் இரண்டு இனிப்புகள் மிச்சமிருந்தது. இரண்டையும் கொடுத்து விடுவோம் என்ற நினைப்பில் அவற்றை கொடுக்க, எழுந்து நின்று, வாயில் அவற்றை கவ்வி வாங்கிக்கொண்டு, ஒரு மனிதன் தரையில் அமர்ந்து உண்ணுவது போல், அமர்ந்து சுவைக்கத் தொடங்கியது. சற்று நேரம் அதையே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த எனக்குள் "இதன் கர்மா என்னவோ! பைரவராக பிறந்து, இன்று இங்கு, நாளை எங்கோ!" என்றெல்லாம் எண்ணம் ஓடத்தொடங்கியது.

சற்று நேரத்துக்குப்பின், குருவை வணங்கி, இறைவனை தொழுது, விடை பெற்றோம். மனதுள், குருநாதர் வந்திருப்பார் இல்லயா? என்கிற எண்ணம் மறுபடியும் ஏறி அமர்ந்தது. திருப்தியாக ஊர் வந்து சேர்ந்த பொழுது, ஓர் அசரீரிபோல், திரும்பி, திரும்பி மனதுள் வந்து கொண்டே இருந்தது.

"முன்னரே கூறிய நாடி வாக்கை மறுபடியும் வாசித்துப் பார்!" என்று. பல தடவை நாடியில் வந்த வாக்குகளை ஒரு புத்தகத்தில் பதித்து வைத்திருந்தேன். அதை தேடினேன், கிடைக்கவில்லை.

மறுநாள், மிகுந்த தேடல்களுக்குப்பின் அது கிடைக்க, சந்தோஷத்துடன் பிரித்துப் பார்த்தால், அந்த பக்கத்தில் எழுதியிருந்தது,

"அடிக்கடி, மிருகமாகவும், பறவையாகவும் யாம் உன் முன் வருவோம்! முடிந்தால் உணர்ந்துகொள்!" என்றிருந்தார்.

அன்றைய தினம், பைரவராக நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்துக்கு வந்து, "இன்னும் கிடைக்குமா?" என்று கண்களால் பேசி, பார்த்து, அருள் புரிந்து சென்றது, குருநாதர்தான் என்பதில் பின் எந்த சந்தேகமும் இல்லை.

அருள் புரிய வேண்டும் என்று தீர்மானித்துவிட்டால், குருநாதர் எந்த ரூபத்திலும், எவ்விடத்திலும், எப்படி வேண்டுமானாலும் வரலாம். நாம்தான் அவர் கண்களை உற்றுப் பார்த்து, உணர்ந்து, எளிமையாக, கனிவோடு நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பது, அன்று ஒரு பாடமாக அமைந்தது.

ஓம் ஸ்ரீ லோபாமுத்திரா சமேத அகத்தியர் திருவடிகளில் சமர்ப்பணம்!

சித்தன் அருள்.....தொடரும்!